Impregnacja betonu oferuje szereg zabezpieczeń przed chlorkami, karbonatyzacją i korozją. Program Impregnacji Hydrofobowej StoCretec zawiera podkład przeznaczony do penetracji minimum 1,5 mm w głąb betonu i ochrony powierzchni przed chlorkami. StoCryl GW 100 nadaje się jako podkład pod system powłokowy, a StoCryl HC 100 przeznaczony jest do stosowania w miejscach o wysokim narażeniu na działanie chlorków.
Ten artykuł jest owocem współpracy naszej redakcji z portalem internetowym remonty.net.pl
Impregnacja powierzchni środkami hydrofobowymi
Podstawowy mechanizm impregnacji powierzchni środkami hydrofobowymi materiałów cementowych został krótko omówiony. Zmierzono i omówiono efekty zastosowania w betonie trzech rodzajów środków hydrofobowych. Następnie omówiono działanie silanów i kremów silanowych. Wykazano, że silany znacznie zmniejszają głębokość penetracji wody w betonie. W porównaniu do pokrycia silanami w ilości 100 g/m2, krem lub żel silanowy w ilości 400 g/m2 jest bardziej skuteczny.
Główną rolą środków hydrofobowych w betonie jest zapewnienie ochrony przed penetracją. Środki te skutecznie chronią beton przed działaniem chlorków i innych agresywnych czynników atmosferycznych. W przeciwieństwie do silikonów, środki hydrofobowe są wysoce odporne na promieniowanie UV. Skuteczność środków hydrofobowych zależy jednak od ich składu i czasu aplikacji. Konieczne jest zastosowanie odpowiedniego środka do aplikacji na beton.
Doświadczenie obejmowało dwa rodzaje próbek zaprawy. Beton o W/C = 0,5 nazwano „betonem C”, a zaprawę o W/C = 0,6 oznaczono jako „beton M”. Próbki te były później powierzchniowo impregnowane różnymi ilościami środków hydrofobowych. Wyniki tego eksperymentu są obiecujące, ale potrzebne są dalsze eksperymenty fizyczne i wytrzymałościowe, aby w pełni zrozumieć, jak środki hydrofobowe wpływają na właściwości użytkowe betonu.
Impregnacja powierzchniowa krzemianami litu
Skład chemiczny krzemianów litu jest wykorzystywany do ochrony betonu. W praktyce stężenia stosowanych soli nieorganicznych nie są ograniczone, ale generalnie powinny wynosić od 0,5 do 4% masy. Sole nieorganiczne mogą być sodowe lub potasowe. Są one zazwyczaj stosowane jako dodatki w procesie uszczelniania betonu. Inne powszechnie stosowane sole to krzemiany sodu, krzemiany potasu i krzemiany magnezu.
Krzemiany litu mają dwie wyraźne zalety w stosunku do krzemianów sodu. Po pierwsze, mają mniejsze struktury molekularne niż krzemiany sodu. Lit może znacznie łatwiej penetrować powierzchnie stalowe, nie pozostawiając nieestetycznych białych plam na powierzchni. Po drugie, w przeciwieństwie do krzemianów sodu, lit jest łatwiejszy do usunięcia niż sód. Ostatecznie, krzemiany litu zapewniają lepszą ochronę i wydajność.
Po drugie, impregnaty powierzchniowe na bazie krzemianów mogą znacznie zwiększyć odporność betonu na karbonatyzację. W rzeczywistości, karbonatyzacja to reakcja chemiczna, która zachodzi, gdy rozpuszczony wodorotlenek wapnia reaguje z dwutlenkiem węgla tworząc węglan wapnia. Dyfuzyjność CO2 zależy od struktury porów betonu i warunków jego ekspozycji. Po trzecie, krzemiany litu mogą działać synergicznie z innymi związkami chemicznymi, takimi jak epoksyd, w celu zwiększenia odporności na karbonatyzację.
Wpływ impregnacji na korozję
Transport wody jest kluczowym procesem fizycznym, który zachodzi w materiałach na bazie cementu. Woda może powodować liczne efekty niszczące konstrukcje budowlane. Woda jest w stanie transportować szeroki zakres substancji szkodliwych. Oprócz transportu szkodliwych substancji, woda wpływa również na wytrzymałość mechaniczną konstrukcji betonowej. Atak wody na beton można podzielić na trzy różne typy. Rodzaje te charakteryzują się odmiennym wpływem na ogólną trwałość konstrukcji betonowej.
Impregnacja silanami zapobiegła wnikaniu wody w głąb betonu, hamując migrację chlorków. W przeciwieństwie do pary wodnej, żaden chlorek nie wnikał głęboko w uzdatniony beton. Tylko niewielkie ilości jonów chlorkowych zostały wykryte w pierwszych trzech milimetrach zaimpregnowanego betonu, co wynikało głównie z chropowatości powierzchni. W rezultacie silany mogą zmniejszyć ryzyko korozji konstrukcji betonowych.
Metody impregnacji z udziałem wody wapiennej są sklasyfikowane jako wysokie lub niskie w zależności od ich skuteczności. Im wyższa skuteczność impregnacji wodą wapienną, tym więcej szkła wodnego było wymagane do betonu. Szkło wodne miało jednak najmniejsze właściwości penetracyjne, a więc było mniej skuteczne niż zaczyn cementowy. Efekt ten można było uzyskać jedynie poprzez zaczopowanie większych porów, dlatego część szkła wodnego została wypłukana podczas drugiego etapu impregnacji.
Podobne tematy